Ogień nadciągał i stacjonujący na placu przed świątynią Łady, powstańcy doskonale o tym wiedzieli. Dwie barykady wzniesione z drewnianych mebli i przedmiotów, odcinające drogi prowadzące z kasztelu na plac świątynny, w niedługim czasie padną ofiarą pożogi. Młoda kobieta, której zdobiona zielona suknia, choć podarta wciąż wyróżniała się wśród powstańców, siedziała na pierwszym stopniu schodów kościoła obok małej może dziewięcioletniej dziewczynki o lekko spiczastych uszach, wystających spod lawiny długich po pas ziemistych włosów. Dziecko siedziało podkulone, obejmując kolana rękami. Kobieta położyła dłoń na jej ramieniu i delikatnie potarła, próbując dodać otuchy.
