Stary koncept MZW - 2

"Następca"

Adalbert zapukał. Po chwili metalowe zawiasy skrzypnęły, a zza wrót wyjrzała głowa dziewczynki. Włosy podobne kolorem do tych dębowych drzwi pasowały do jej dużych intensywnych oczu. Długie i proste kłaki przyklejały się do jej mokrych policzków.
– Dzień dobry panienko – ukłonił się nisko stary zarządca.
– Dzień dobry Adalbercie. Wejdź – zaprosiła go dłonią.
Wszedł do środka. Pomieszczenie wyglądało dość kwadratowo i tylko nieliczni potrafili dostrzec bardziej prostokątne ułożenie ścian. Prócz ceglanego kominka, w którym trzaskały płomienie, kukły ćwiczebnej i dwóch stojaków na różnego rodzaju broń nie było tu nic. Blade ściany w dwóch miejscach zakrywały niewielkie obrazy rycerzy.
W środku powitał go fechmistrz Mieczysław.
Stał ze schowanymi dłońmi za plecami. Ostrze miecza wystawało poza jego sylwetką. Zieloną, przylegającą do ciała, koszulę i ciemne spodnie trzymał oliwkowy, wiązany pas. Skłonił się z gracją i lekkością. Komorzy skierował jednak uwagę na dziewczynkę.
Księżniczka w czerwonej sukience, której dolna część obszyta białą koronką, sięgała połowy uda, wyprostowana skrzyżowała prawą stopę za lewą. Nogi chroniły wysokie po kolana buty z krwawej skóry. W pasie tak jak fechmistrz przewiązała się ciemnoczerwoną wstążką, która trzymała całość bliżej ciała. Sama dziewczynka górowała wzrostem nad swoimi rówieśniczkami. Pomimo tego zachowała delikatne rysy twarzy i szczupłą sylwetkę. Uśmiechnęła się, jeszcze bardziej uwydatniając lekko zaokrąglone policzki.
– Jak lekcje fechtunku panienko? – zapytał Adalbert z zainteresowaniem.
– Świetnie. Radzę sobie coraz lepiej, a na pewno jestem już lepsza od Camillusa – uśmiechnęła się dumnie, zadzierając głowę i opierając dłonie na biodrach.
– Zaiste panienko – zgodził się z opinią dziewczynki, widząc minę fechmistrza – Wstąpiłem tu w drodze do panienki brata. Niczego księżniczka nie potrzebuje? – zapytał zarządca.
- Nie... Chociaż... Przyjdź do mnie. Muszę ci coś pokazać.
Komorzy skłonił się.
- Pamiętaj, że zaraz masz lekcje historii.
Dziewczynka z grymasem zapewniła, że nie zapomniała. Starzec skinął na fechmistrza i opuścił salę.

[...]

Adalbert zapukał do rzeźbionych, dębowych drzwi. Otworzyła je bardzo młoda służka w czerwonej chustce, przykrywającej proste i długie złote włosy. Na widok zarządcy ukłoniła się i wpuściła starca. Komnata była przestronna, wyposażona w solidne meble i szerokie łoże. Komorzy wzrokiem przeczesał pokój.
– Szuka waszmość panicza Damaena – spytała dziecięcym głosikiem, drobniutka służka – Zaraz powinien wrócić z łaźni – odpowiedziała na skinięcie zarządcy.
Mężczyzna usiadł na krześle przy małym stoliku, a służka wróciła do przerwanej pracy, składania świeżo wypranych ubrań. Kilka minut później drzwi otworzyły się, a zarządca wstał na widok wchodzącego młodzieńca. Odziany był w błękitną jedwabną koszulę, bawełniane spodnie i skórzane trzewiki. Bardzo dobrze zbudowany i umięśniony wyglądał przystojnie. Jego kanciasta twarz zaokrąglała się ku podbródkowi. Gęste i grube brwi, bujne wąsy rozdzielone na pół nad łukiem kupidyna i mała przycięta w prostokąt kępka między jasnymi ustami, a delikatnie wysuniętym podbródkiem, stanowiły wspaniałą ozdobę jego twarzy. Dostrzegł zarządcę dużymi lazurowymi oczami. Adalbert ukłonił się nisko.
– Adalbercie! Dobrze cię widzieć. Co cię tu sprowadza? – powitał starca.
– Przynoszę wiadomość od waszmości dziadka Francisa – rzekł zarządca.
Damaen pozwolił mu mówić.
– Odyn Francis chce, żebyś przygotowywał się do objęcia tronu Krasivej – poinformował Adalbert.
– Ja? Dlaczego ja, a nie mój ojciec?
– Widzisz paniczu... Potomek w drodze, jeszcze dziś panna Virca stanie się panicza żoną, a i waszmości charyzmy można tylko pozazdrościć. Poza tym księcia jedynym konkurentem do tronu Ordynacji jest książę Aleksander, a pański ojciec musiałby dogadać się z księciem Savamirem i księciem Dareiosem – wyjaśnił najdokładniej jak mógł.
– Będę odynem!... Myślałem, że to się stanie, jak już będę prawie starcem – opadł na czerwone łoże – Czy ty wiesz, jaki to obowiązek?
– Niech waszmość teraz się tym nie martwi. Nim rok minie pański ojciec i dziad należycie panicza przygotują.
Damaen uśmiechnął się.
– Masz rację... Poza tym mam jeszcze ciebie – pochwalił starego zarządcę.
Adalbert ukłonił się w ramach podziękowania.
– Pozwolisz panie, że cię opuszczę. Obiecałem odwiedzić pańską siostrę.
Damaen dał zgodę ruchem ręki. Adalbert ukłonił się jeszcze raz i opuścił komnatę księcia, który podciągnął się wyżej na łoże i przymknął oczy, odpływając myślami.