Legenda o Kraśniku (v1.0)

To jest opowiadanie napisane lata temu jako praca domowa na język polski. Przetrwało w niemal niezmienionej formie.

Legenda o Kraśniku

„Dawno, dawno temu na wschodnich kresach rosła ogromna puszcza. Na jej obrzeżach stał warowny gród, w którym sprawował rządy dobry kniaź Mirmił. Władał tą że ziemią mądrze. Jednak kniaziowi doskwierała samotność, więc postanowił ponownie się ożenić.
Pierwsza królowa niestety zmarła w czasie rodzenia dziedzica, który umarł chwilę po swojej matce. Poślubił sympatyczną pannę z sąsiedztwa, która po dwóch latach urodziła syna. Uszczęśliwiony kniaź na chrzcie chłopca powiedział

– Nadaję Ci imię Kraś.
Dziecko rosło zdrowo przy boku kochających rodziców. Z Ojcem jeździł konno, uczestniczył w polowaniach na dzikiego zwierza, uczył się sztuk walki z bratem. A od swojego nauczyciela Graława czerpał wiedzę z dziedziny geografii i łaciny, a także pierwszej pomocy.
Mijały lata, Kraś wyrósł na przystojnego i wykształconego młodzieńca. Pewnego dnia stary kniaź Mirmił wezwał do siebie obu synów:
– Dzieci – zaczął cicho.
– Tak ojcze – spytali.
– Ty starszy zostaniesz mym następcą. Kraś. Nadszedł czas, byś wyruszył w świat w poszukiwaniu ziemi, na której postawisz swój gród – mówił Mirmił.
– Ojcze! Będzie mi bardzo ciężko rozstać się z wami, ale wiedziałem, że nadejdzie kiedyś ten czas – odpowiedział Kraś.
Przygotowania do wyprawy trwały kilka tygodni. Kiedy już wszystko było gotowe, Kraś z uzbrojoną drużyną i kilkoma rodzinami kmieci wyruszył w drogę. Szli długo przez wielkie puszcze, które okrywały wówczas naszą ziemię, kierując się porannym słońcem i biegiem wód, aż dotarł na równinę z niewielkim wzgórzem u brzegu, która urzekła go swym czarem. Zachwycony urodą kraju rzekł:
– Gród powstanie na wzgórzu i nikt go nie zdobędzie, a równina nadaje się idealnie pod pola uprawne – oznajmił Kraś
Jak powiedział tak uczynił. Rozpoczął budowę zamku na niewielkim pagórku. Dzięki ludziom chętnym do pracy i pobliskiemu lasu, budowla wzrosła bardzo szybko. Wokół powstała osada, gdzie żył się dobrze, a Kraśa szanowano za oddanie dla swego ludu.
I tak szczęśliwie upłynęły trzy lata. Wtedy u bram grodu pojawiła się grupka strudzonych, poszarpanych i wyczerpanych wędrowców.
Zapukali do bramy:
– Czego oczekujecie od nas? – zapytał strażnik.
– Prosimy o schronienie – powiedział rycerz w najlepszym stanie – Mamy też rannych.
Kraś zgodził się pomóc przybyszom i dać im dach nad głową. Ranni, których było niemalże dwunastu, szybko wracali do zdrowia dzięki sporym umiejętnościom leczenia Kraśa. Często wszyscy z przybyłych siadali wokół ogniska na dziedzińcu grodu. W końcu i Kraś dołączył do nich. Wśród trzydziestu sześciu rycerzy zasiadała przepiękna panna. Kniaź usiadł obok niej i wsłuchując się w ballady patrzył na nią. Twarz miała skrytą pod kapturem. Resztę ciała zakryła szata pielgrzyma. Kiedy ucichło, ponieważ wszyscy rzucili się do jadła, zagadał. Spojrzała na niego błękitnymi oczami, umieszczonymi w młodzieńczej twarzyczce.
– Jestem Nika – szepnęła.
– Jesteś jedyną dziewczyną w tej grupie? Opowiedz co wam się stało. Chyba ju jesteście na tyle wypoczęci, by wyjaśnić mi tę sprawę.
– Na zamek mojego ojca napadli Litwini. Zdążyliśmy zebrać większość ludności z miasteczka. Tysiąc rycerzy i kilkaset chłopów partyzantów broniło murów blisko dwie niedziele. Wycieńczyli się całkiem, ale wroga przybywało z północy. Kwartał wiosny minął i przypuścili kolejne szturmy. Znowu czternaście dni odpierania. Z tysięcznej armii pozostało naszych połowa wycieńczonych oraz niemal całkowicie zniszczone wieże i budynki. Jak nam z daleka nie zamigotały wieże oblężnicze to wszyscy w panikę. Chłopi nocami uciekali jak najdalej, a rycerze ginęli. Podjechało blisko tuzin tych drewnianych potworów. Wdarli się na mur, ale przedtem trzy spaliliśmy z płonących strzał. Mój ojciec pozostał wraz z kilkoma innymi odsłaniać odwrót. Dużo nas uciekło, ale tatuś zginął–zapłakała, ale przygryzła dolną wargę i kontynuowała–Litwini zobaczyli nas. A wiecie jak zabójcze są ich łuki. Wysiekli wszystkie damy, wielu chłopów i resztki moich rycerzy. Ci wszyscy tutaj to uciekinierzy, którzy uniknęli strzał w tym ja. Resztę kniaź już zna.
– Mów mi Kraś. Dla mnie możecie zostać na zawsze, a twoi rycerze zasilą szeregi moich obrońców.
Zgodziła się i na znak szacunku dla władcy zdjęła kaptur i poprawiła włosy. Teraz kniaź widział osiemnastoletnią dziewczynę, o długich, prostych, czarnych nieco podniszczonych włosach.
Kraś spędzał wszystkie wolne chwile na jeździe konnej z Niką. Uroda młodej dziewczyny tak oszołomiła kniazia, że postanowił się z nią ożenić. Posłaniec wyruszył z zaproszeniem do rodziców Kraśa. Po ich przybyciu przygotowano ślub. Uroczystość trwała kilka długich dni, zabawom i radości nie było końca. Kniaź Mirmił był dumny z syna za solidny gród i przepiękną żonę.
Szczęśliwie mijały lata. Gród rozrastał się pod rządami Kraśa i Niki, a ich samych szanowano i okazywano lojalność. Jednak co dobre szybko się kończy. Strażnicy pewnego dnia zadzwolili w dzwony alarmowe. Wróg nadciągał ku bram grodu. Rycerze co tchu dopadli murów i ustawili stanowiska obronne. Na czele oddziału stał Kraś i zagrzewał do walki:
– Dziś stoczymy bitwę o nasz dom, w tym miejscu wróg stanie się pokarmem dla kruków! Do boju moi bracia!!!
Zadudniły miecze o tarcze, a łucznicy strzelili salwę ostrzegawczą. Drugi oddział czekający za bramą prowadziła Nika wbrew zakazowi Kraśa. Wkrótce napastnik podszedł pod mury. Na napastników lał się wrzący olej, sypały kamienie, w powietrzu świszczały strzały. Walka na śmierć i życie trwała kilka dni. Wróg stracił połowę wojowników i nie miał sił do utrzymywania oblężenia. Powoli wycofywali się. Przed grodem walały się niedopalone tarany zniszczone wieże i połamane drabiny. Dół powiadomiony o tym fakcie uniósł broń do góry, a Nika wbiegła na mur pogratulować mężowi. Ściskając się nie ujrzeli dwóch łuczników zostawionych do eliminowania nieuważnych obrońców. Stali za taranem mierząc w dwojga zakochanych. Ojciec Kraśa będący w odwiedzinach oceniał straty i ujrzał snajperów. Krzyknął i skoczył.
– Kraś!!!— Nik… – tu głos mu się załamał i padł martwy przed kniaźem z dwiema strzałami. Aby upamiętnić swego ojca Kraś nazwał gród ostatnim co usłyszał z jego ust. Lud od teraz mieszkał w grodzie zwanym Kraśnik.”