Stary koncept MZW - 1

Kroniki Vaddiskych

Mrok Złotego Wieku

"Sprawy od kuchni"

Żelazna obręcz sprawująca funkcję klamki w dębowych drzwiach, uniosła się, otwierając drewnianą zaporę. W progu stanął mężczyzna po pięćdziesiątce z zaczesanymi do tyłu siwymi włosami do ramion. Ubrany był w czerwoną bawełnianą koszulę, granatową kamizelkę, takiego samego koloru pończochy i krótkie do kolan szkarłatne spodnie. Za obuwie służyły mu skórzane trzewiczki ze złotą spinką.
 Jego przybycie zwróciło uwagę obecnych w pomieszczeniu,
ale tylko na moment. Mężczyzna podszedł do kobiety siedzącej na taborecie i obierającej ziemniaki.
– Uszanowanie Ado – skłonił się nieznacznie – Gdzież mogę zastać twego męża? – spytał chowając dłonie za plecami.
– Tatko jest przy dużych piecach – wyręczyła ją w odpowiedzi mała dziewczynka, siedząca obok niej.
Mężczyzna podziękował i ruszył wzdłuż długiego pomieszczenia przedzielonego na pół stołami. Minął zastępy ubranych w białe fartuchy kucharzy, pilnujących i przygotowujących swoje potrawy. Cudem uniknął zderzenia z kuchcikiem obsługującym rożen, a już pojawił się następny, śpieszący się sługa.
– Uwaga! – krzyknął niemal prosto w twarz starszemu mężczyźnie, niosąc tacę z gotowym jedzeniem.
Zderzyli się ramionami. Kuchcik wykonał obrót i szczęśliwie zdołał odzyskać równowagę, nie gubiąc towaru z talerza.
– Przepraszam! – zawołał jeszcze, pośpiesznie opuszczając kuchnię.
Człowiek w czerwonej koszuli wzruszył ramionami i kontynuował marsz. Dotarł do końca, gdzie wznosiły się trzy pokaźne ceglane piece. Przy jednym z nich operował pulchny mężczyzna w białym fartuchu z czapką zakończoną czymś na podobieństwo chmury.
– Witaj Gustawie!  – powitał go przybyły.
Kucharz odwrócił się gwałtownie, przykładając palec do ust.
– Ciszej do kaduka! Ciasto opadnie! – szeptał krzykliwie – Och zarządca Adalbert! Chodź na bok – pokierował go za ramię – Co ciebie tu sprowadza? – spytał upewniwszy się, że nie zaszkodzą ciastu.
– Jak idą przygotowania?
– Jak po maśle. Przystawki już są na stole, desery czekają na drugie danie, a zupy tylko podgrzać – wyliczył na palcach wykonane rzeczy.
– To będzie udany ślub – stwierdził kiwając głową zarządca.
– Książę Damaen będzie wspaniałym dziedzicem Ordynancji, a księżna Virca już poczęła nowego dziedzica. Czeka nas złoty okres rodu Vaddiskych – Gustaw nie mógł się nacieszyć.
– Miejmy nadzieję, słyszałem sporo o panience Virce. Podobno z początku odrzuciła księcia, a i kłopoty w rodzinie ponoć ogromne były – ostudził entuzjazm Gustawa.
– Ale przecież wszystko uporządkowali, a i Damaen nie odpuścił, i przekonał ją do siebie – rozłożył ręce kucharz, dziwiąc się chłodnej postawie zarządcy – A i złoty dworek panny młodej ma piękny widok na jezioro.
– Nie przeczę, że będzie źle, po prostu rozważam wszystkie opcje – wyjaśnił Adalbert – Dobrze się gawędzi, ale mam jeszcze parę spraw na głowie – wyjął zwitek papieru z kieszeni kamizelki wraz z grafitowym ołówkiem.
Skreślił jeden punkt z listy.
– Powiedz mi jeszcze Gustawie, czy ten tort będzie taki płaski? – spytał chowając notatki do kieszonki.
Kucharz gwałtownie się obrócił i z soczystym przekleństwem cisnął łopatą w piec. Zarządca wycofał się na bezpieczną odległość i pożegnał mężczyznę.